Tuinieren met de wind mee

 Ik bof toch maar. Sinds ik mij verdiep in tuinieren word ik vaak aangemoedigd om NIETS te doen, om vooral de natuur het werk te laten doen en eerst te observeren. Zou het mijn selectieve perceptie zijn? 

Het begon me op te vallen met het boek van Romke van der Kaa: Alles kan wachten.

Daarna kreeg ik het boek Avontuurlijk Tuinieren (Katja Staring en Nienke Plantinga). Zij hebben een heel relaxte kijk op tuinieren die mij heel erg aanspreekt. Ze noemen het Slow Gardening: Dat wat aanslaat koester je. Dat wat het niet doet hoef je niet nog eens te zaaien of te planten. 

Een column in Trouw: De goed-genoeg-tuin

Het chop-en-drop-principe en de no-dig-garden.  Laat de bodem met rust! Dit zie je vaak bij de perma-cultuur en het ecologisch tuinieren. Nou, graag! Tot nu toe heb ik niets afgevoerd uit mijn tuin, al heb ik wel veel gesnoeid omdat er jaren niets was gebeurd. Bramen bijvoorbeeld. 

Onkruid is een kwestie van perceptie. Ook een handig idee als je nog niet weet hoe je de regie kunt krijgen op je perceeltje. Of zoals in Avontuurlijk Tuinieren staat: Je ergeren aan mos is vooral psychisch. 

Het boek Tuinieren met Wilde Planten ( Martin Stevens) moedigt ook aan om te beginnen met eens goed te kijken: Waar ben je tevreden over, wat wil je gaan veranderen? 

Ook het boek dat ik van mijn tuinbuurvrouw leende (Natuurtuinen en -parken van Dr. G. Londo, 1977) zegt het: Uw toekomstige natuurtuin: Eerst kijken, dan doen. 

Dit jaar ga ik dus eerst maar eens al deze wijze raad opvolgen! Het wachten is nu hoe de tuin zich ontwikkelt dit voorjaar. En deze zomer. En deze herfst. In de tussentijd veel genieten van de natuur, de vogels en het groen. Welk groen dan ook.